Z radia słychać świąteczne przeboje, w których uśmiechnięte panie zastanawiają się, czy za rogiem nie stoją anioł z Bogiem. Słowo last w sztandarowym Christmasie nabiera dla nas zupełnie nowego znaczenia.

„Mam ochotę włożyć tego bachora do szafy i wyjść z domu. Nie słyszeć tego wrzasku, który na pewno nastąpi, iść zupełnie sama tam, gdzie chcę i robić to, na co mam ochotę!” Włożyć do szafy? Naprawdę kiepski pomysł. Nie chcę wkładać mojego dziecka do szafy, choćbym nie wiem, jak wściekła była. Nie chcę nikogo krzywdzić.

Jesteśmy dorośli. Ktoś podjął decyzje, które nie sprawdziły się w tej sytuacji i ktoś ponosi za to odpowiedzialność. Dlaczego w tym kraju tak powszechne jest to, że próbuje się tę odpowiedzialność zrzucić na innych? Przecież ludzie już dawno stworzyli procedury weryfikujące organizację takich przedsięwzięć i naprawdę można odnaleźć słabe punkty i je naprawić, jeśli tylko się chce.

Dlaczego to na dorosłych spoczywa odpowiedzialność za relacje i atmosferę? Dlatego, że płaty przedczołowe dzieci nie są jeszcze rozwinięte i to od otaczających je dorosłych zależy, w jakim stopniu będą mogły się rozwinąć.